martes, 10 de abril de 2007

Nunca sé cómo empezar una carta. He pensado miles de frases con las que dar comienzo, pero nunca llegué a escribir nada. Esta noche volví a pensar en otro principio (¿por qué siempre de noche?) que se quedó en nada. A veces consigo pensar en cada una de las oraciones que voy a poner, pero no llegan a papel. Tal vez por vagancia o porque por la mañana no me acuerdo o me parece ridículo o quizás porque me falta tiempo.
Tal vez es que no necesito escribir cartas, porque puedo decirte todo lo que quiera. Pero es que quiero que lo tengas, que no se lleve el viento las palabras, sino que permanezcan.
Creo que una con fecha de 2004 dice exactamente lo mismo en latín: "verba volant, scripta manent", sí, estaba ahí, junto a un velero rojo y cristales de arena y cenizas. Y tampoco llegué a dártela nunca...

jueves, 3 de agosto de 2006

Puedo sentir cómo la soledad está ligada a mí, no de forma trágica sino por mi forma de ser, igual que estaba ligada a los Buendía.
Puedo ver reflejados en los ojos negros del coronel Aureliano Buendía mis ojos azules, porque somos la misma persona viviendo en realidades distintas.
También a mi alrededor un Macondo se destruye.

lunes, 19 de junio de 2006





Pena que los recuerdos no puedan guardarse en una cajita de verano...
Pero se oyen unos versos, que recita una voz grave, y que una vez fueron un cuento de rebajas para un pirata...
Existen ilusiones que no se pierden nunca.

sábado, 11 de marzo de 2006

Creo que en algún momento de la noche me quedé dormida. No sé si fue el cansancio o el peso del vacío que aumentaba con el peso del día...o tal vez sólo quería soñar.
Pero mi inconsciente me jugó una mala pasada. No sé por qué soñé contigo. No quería soñar contigo.
Y me desperté. No sé si fue porque no quería que aquello siguiera o porque el móvil sonaba.
Me desperté con una sensación rara, como si aquello ya hubiese sucedido otra vez.
Contesté al teléfono.
Y alguien al otro lado me tarareó una canción...

...I can't remember how to be all you wanted
I couldn't ever love you more
I couldn't love you more
I couldn't love you more ...

sábado, 28 de enero de 2006

lunes, 16 de enero de 2006

Hai unha persoa á que lle debo un conto de nadal, aínda que a estas alturas sería máis ben un conto de rebaixas. Artista quédache aquí para que o vexas cando poidas.

Aí estaban outra vez. Podía sentilos, podía oílos respirar, ainda que non puidese velos. Queríano a el, aínda que non entendía moi ben por qué. Tal vez porque era o único que sabía que existían, o único que se fixa en cousas que sempre pasan desapercibidas. Tampouco conseguía comprender qué eran exactamente. Non tiñan cor, non tiñan olor, non ocupaban sitio algún; soamente sabía que respiraban, e que odiaban. Podía sentir como se contaxiaba, como lle entraban as ganas de romper pratos cando eles estaban preto. E cando era así só respiraba, contaba de tres a cero e pintaba nun papel que había enriba da mesa unha estrela de cor. Cando facía iso o odio desaparecía e semellaba que marchaban. Ata que chegou un momento en que na súa mesa non había máis que papeis con estrelas vermellas, laranxas, amarelas, verdes, azuis, violetas e añil.

Todo un arco da vella de estrelas.

Descubriu así que as cores eran o que eles máis temían, porque eles só eran transparentes e coas cores podían ser vistos. Daquela comezou a debuxar estrelas de tódalas cores, recortábaas e gardaba ducias delas no medio dos libros, para pegalas por toda a cidade cando saía da casa. E así, cada día máis, a cidade íase enchendo de estrelas e de cores. Pero el só non podía con todo, non era capaz de facer tantas estrelas como para que eles desaparecesen completamente. Foi entón cando tivo aquela particular idea...



Luns. Ana sentou no bus como cada mañá, aínda media durmida, cando sentiu que se sentara enriba dalgo. Levantouse e viu un lapis vermello cun papel debaixo. Mirou aquilo con curiosidade, e entón pensou ¿por qué non facelo?

Demasiado tarde dun día calquera, iso era o que pensaba Anxo cando atopou unha cera laranxa e decidiu debuxar unha daquelas estrelas que había por todas partes.

Cando Anxo e Ana se cruzaron sen coñecerse, os dous miraron cara o banco do parque onde un rapaz pequeno debuxaba unha estrela de cor amarela.

O mesmo rapaz que esa fin de semana iría ó cine e atoparía na esquina da xigantesca pantalla outra estrela verde.

Unha nai na outra punta da cidade nese mesmo intre dirixíase ó despacho do seu xefe cando, sen darse conta, alguén lle pegou unha estrela azul nas costas.

Un xefe que cando chegaba á casa pintaba con tenrura estrelas da cor preferida da súa filla, violetas, para regalarlle a toda a familia.

Ata na pequena taberna da rúa máis escura un velliño regalaba estrelas de cor añil ós seus compañeiros de bebida.

E un bo día a cidade espertou chea de cor e de estrelas, chea de felicidade e de ilusións. E un bo día el espertou sabendo que todo era posible.

sábado, 26 de noviembre de 2005

A veces en medio de tan sólo unos pocos metros hay un vacío más grande que el que separa más de miles de quilómetros. A veces no nos acordamos de que todo tiene que acabar, que no hay nada que dure para siempre.
"Todo se acaba, todo tiene su final", me dijo alguien una vez. Sonreí al oír esas palabras, quizás porque hay momentos o cosas que queremos que se acaben algún día. En mi caso, sonreí quizás porque era lo único que quería escuchar. "pero tú estarás allí para ver todos esos finales, y aunque no siempre te gusten, los recordarás con una sonrisa en la cara, porque un final lleva a un principio y porque nunca te acordarás de un final sin recordar lo bueno que hubo antes".

lunes, 21 de noviembre de 2005


Tan só un soplo de aire é o que me separa neste momento do resto da humanidade.
Ás veces imaxino que os meus pés pisan onde pisaron moitos outros, ou que pode que as miñas pisadas só coincidan coas dunha única persoa que xa non existe ou que está demasiado lonxe.
Ás veces imaxino o que pensará outra persoa cando vexa o que estou vendo eu.
Ás veces deixo de imaxinar para escoitar o aire entre as follas e poder oír o eco dunhas palabras lonxanas destinadas a caer no olvido.
Ás veces tamén imaxino que imaxino.
Imaxino que imaxino que os meus pés pisan onde pisaron outros antes, o que pensará outra persoa ó mirar ó seu arredor, que escoito o aire e que oio palabras estrañas...

miércoles, 31 de agosto de 2005

Mi mente se tranquiliza y se funde con el silencio de la noche mientras escucho una canción que suena a antigüedad...o quizás a viejo. Las notas de un piano olvidado, que no hace mucho aún eran recordadas por una niña en un pequeño rincón del mundo que, con el movimiento de sus dedos sobre las teclas, todavía era capaz de rememorar. La melodía que recuerda al humo de un cigarro cuando se desvanece, quizás por la lentitud o la suavidad. O tal vez por el significado, el toque "película de los años 20" o el olor. Y la poesía, el artista y todo el universo reflejado en unas palabras escritas en un idioma extranjero.

How many roads must a man walk down
Before you call him a man?
How many seas must a white dove sail
Before she sleeps in the sand?
How many times must the cannonballs fly
Before they are forever banned?
The answer, my friend, is blowing in the wind
The answer is blowing in the wind
How many years can a mountain exist
Before it is washed to the sea?
How many years can some people exist
Before they're allowed to be free?
How many times can a man turn his head
And pretend that he just doesn't see?
The answer, my friend, is blowing in the wind
The answer is blowing in the wind
How many times must a man look up
Before he can see the sky?
How many ears must one man have
Before he can hear people cry?
How many deaths will it take till he knows
That too many people have died?
The answer, my friend, is blowing in the wind
The answer is blowing in the wind

Blowin' in the wind, Bob Dylan.

No es esta canción, aunque también suene a viejo y sea poesía, aunque recuerde a una niña intentando buscar respuestas en el viento...

miércoles, 3 de agosto de 2005

La miraba cada mañana al despertarse y era la última que la veía cada noche antes de apagar la luz. Había visto todas sus lágrimas y también las sonrisas. Creció bajo su atenta mirada y también maduró. Ojeó junto a ella toda clase de libros y obras de arte. Observaba cómo los objetos cambiaban de lugar y como iban y venían otros tantos. Los trofeos, la decoración, la tinta caída...Todo cambiaba excepto ella. Desde que la habían colgado en aquella pared sabía que nunca sería reemplazada por nada. Era la luna que iluminaba el pequeño mundo de aquella habitación.