martes, 9 de octubre de 2007

Imaxina.
Imaxina que un día petan á túa porta. Estás soa ou so na casa e túa nai, como ocorre en tódolos contos que che contan antes de durmir, diche que non lle abras a porta a ninguén. Pero é que con cinco anos non lle tes medo a ninguén que poida petar na porta, ou acaso nos debuxos animados ten medo Shin Chan algunha vez? Entón en vez de preguntar quen é, preguntas algo máis útil, cousas que ensinan as películas americanas.
- Vas armado?
E se a resposta é non, xa dá igual que o que estea ó outro lado sexa un lobo vestido con pel de carneiro...

martes, 2 de octubre de 2007

Todo empezó con el ambiente fresco de la mañana. Y siguió con tiempo perdido, pasos perdidos, palabras perdidas... Y apareció: sin la seguridad de que fuese un caballo o un rey (¿o tal vez una sota?) lo que provocó la sensación de que algo estaba cambiando y no podía evitarse.
Un día, y otro, y otro... Sin saber si el tiempo está siendo malgastado o vivido. Sin ninguna sensación clara. Al menos aparentemente.
Porque en el fondo, a menos que vayan acompañadas de algo más, todas las palabras son lo mismo: "words, words, words". Y pensar que a Hamlet lo tacharon de loco por ello. Como a Tom Sponson. Como a todo el que alguna vez se cuestiona más allá de los límites establecidos por no se sabe bien quien. Los límites entre la cordura y la locura nunca están claros. O pueden estarlo en cuanto que unos evitan reconocer la realidad y otros no tienen reparo en proclamarla a grandes voces. Unos sólo repiten palabras, palabras, palabras y otros las acompañan con ideas propias.
Entonces, ¿quién está loco?; y ¿en qué medida sus sensaciones pueden ser reales?

martes, 10 de abril de 2007

Nunca sé cómo empezar una carta. He pensado miles de frases con las que dar comienzo, pero nunca llegué a escribir nada. Esta noche volví a pensar en otro principio (¿por qué siempre de noche?) que se quedó en nada. A veces consigo pensar en cada una de las oraciones que voy a poner, pero no llegan a papel. Tal vez por vagancia o porque por la mañana no me acuerdo o me parece ridículo o quizás porque me falta tiempo.
Tal vez es que no necesito escribir cartas, porque puedo decirte todo lo que quiera. Pero es que quiero que lo tengas, que no se lleve el viento las palabras, sino que permanezcan.
Creo que una con fecha de 2004 dice exactamente lo mismo en latín: "verba volant, scripta manent", sí, estaba ahí, junto a un velero rojo y cristales de arena y cenizas. Y tampoco llegué a dártela nunca...

jueves, 3 de agosto de 2006

Puedo sentir cómo la soledad está ligada a mí, no de forma trágica sino por mi forma de ser, igual que estaba ligada a los Buendía.
Puedo ver reflejados en los ojos negros del coronel Aureliano Buendía mis ojos azules, porque somos la misma persona viviendo en realidades distintas.
También a mi alrededor un Macondo se destruye.

lunes, 19 de junio de 2006





Pena que los recuerdos no puedan guardarse en una cajita de verano...
Pero se oyen unos versos, que recita una voz grave, y que una vez fueron un cuento de rebajas para un pirata...
Existen ilusiones que no se pierden nunca.

sábado, 11 de marzo de 2006

Creo que en algún momento de la noche me quedé dormida. No sé si fue el cansancio o el peso del vacío que aumentaba con el peso del día...o tal vez sólo quería soñar.
Pero mi inconsciente me jugó una mala pasada. No sé por qué soñé contigo. No quería soñar contigo.
Y me desperté. No sé si fue porque no quería que aquello siguiera o porque el móvil sonaba.
Me desperté con una sensación rara, como si aquello ya hubiese sucedido otra vez.
Contesté al teléfono.
Y alguien al otro lado me tarareó una canción...

...I can't remember how to be all you wanted
I couldn't ever love you more
I couldn't love you more
I couldn't love you more ...

sábado, 28 de enero de 2006

lunes, 16 de enero de 2006

Hai unha persoa á que lle debo un conto de nadal, aínda que a estas alturas sería máis ben un conto de rebaixas. Artista quédache aquí para que o vexas cando poidas.

Aí estaban outra vez. Podía sentilos, podía oílos respirar, ainda que non puidese velos. Queríano a el, aínda que non entendía moi ben por qué. Tal vez porque era o único que sabía que existían, o único que se fixa en cousas que sempre pasan desapercibidas. Tampouco conseguía comprender qué eran exactamente. Non tiñan cor, non tiñan olor, non ocupaban sitio algún; soamente sabía que respiraban, e que odiaban. Podía sentir como se contaxiaba, como lle entraban as ganas de romper pratos cando eles estaban preto. E cando era así só respiraba, contaba de tres a cero e pintaba nun papel que había enriba da mesa unha estrela de cor. Cando facía iso o odio desaparecía e semellaba que marchaban. Ata que chegou un momento en que na súa mesa non había máis que papeis con estrelas vermellas, laranxas, amarelas, verdes, azuis, violetas e añil.

Todo un arco da vella de estrelas.

Descubriu así que as cores eran o que eles máis temían, porque eles só eran transparentes e coas cores podían ser vistos. Daquela comezou a debuxar estrelas de tódalas cores, recortábaas e gardaba ducias delas no medio dos libros, para pegalas por toda a cidade cando saía da casa. E así, cada día máis, a cidade íase enchendo de estrelas e de cores. Pero el só non podía con todo, non era capaz de facer tantas estrelas como para que eles desaparecesen completamente. Foi entón cando tivo aquela particular idea...



Luns. Ana sentou no bus como cada mañá, aínda media durmida, cando sentiu que se sentara enriba dalgo. Levantouse e viu un lapis vermello cun papel debaixo. Mirou aquilo con curiosidade, e entón pensou ¿por qué non facelo?

Demasiado tarde dun día calquera, iso era o que pensaba Anxo cando atopou unha cera laranxa e decidiu debuxar unha daquelas estrelas que había por todas partes.

Cando Anxo e Ana se cruzaron sen coñecerse, os dous miraron cara o banco do parque onde un rapaz pequeno debuxaba unha estrela de cor amarela.

O mesmo rapaz que esa fin de semana iría ó cine e atoparía na esquina da xigantesca pantalla outra estrela verde.

Unha nai na outra punta da cidade nese mesmo intre dirixíase ó despacho do seu xefe cando, sen darse conta, alguén lle pegou unha estrela azul nas costas.

Un xefe que cando chegaba á casa pintaba con tenrura estrelas da cor preferida da súa filla, violetas, para regalarlle a toda a familia.

Ata na pequena taberna da rúa máis escura un velliño regalaba estrelas de cor añil ós seus compañeiros de bebida.

E un bo día a cidade espertou chea de cor e de estrelas, chea de felicidade e de ilusións. E un bo día el espertou sabendo que todo era posible.

sábado, 26 de noviembre de 2005

A veces en medio de tan sólo unos pocos metros hay un vacío más grande que el que separa más de miles de quilómetros. A veces no nos acordamos de que todo tiene que acabar, que no hay nada que dure para siempre.
"Todo se acaba, todo tiene su final", me dijo alguien una vez. Sonreí al oír esas palabras, quizás porque hay momentos o cosas que queremos que se acaben algún día. En mi caso, sonreí quizás porque era lo único que quería escuchar. "pero tú estarás allí para ver todos esos finales, y aunque no siempre te gusten, los recordarás con una sonrisa en la cara, porque un final lleva a un principio y porque nunca te acordarás de un final sin recordar lo bueno que hubo antes".

lunes, 21 de noviembre de 2005


Tan só un soplo de aire é o que me separa neste momento do resto da humanidade.
Ás veces imaxino que os meus pés pisan onde pisaron moitos outros, ou que pode que as miñas pisadas só coincidan coas dunha única persoa que xa non existe ou que está demasiado lonxe.
Ás veces imaxino o que pensará outra persoa cando vexa o que estou vendo eu.
Ás veces deixo de imaxinar para escoitar o aire entre as follas e poder oír o eco dunhas palabras lonxanas destinadas a caer no olvido.
Ás veces tamén imaxino que imaxino.
Imaxino que imaxino que os meus pés pisan onde pisaron outros antes, o que pensará outra persoa ó mirar ó seu arredor, que escoito o aire e que oio palabras estrañas...