domingo, 2 de enero de 2011

Año nuevo

Entre viejos edificios y muros se me olvidó que un día había caminado sobre arena roja.
Hasta que empecé a sentir bajo los pies el tacto de cada uno de los minúsculos granos de arena.
Entonces recordé que seguía viva.
Cerré los ojos y me dejé llevar.
Flotaba como el aire.
Podía notarlo.

martes, 28 de diciembre de 2010

Palintropía

Empezar de nuevo...
Después de muchos años, veranos, cenizas,  canciones, desengaños, ilusiones, lluvias, chocolate, lugares desconocidos, alfileres clavados, veleros rojos, universos paralelos, películas, calles, momentos, cafés, estrellas...

jueves, 19 de agosto de 2010

Ελλάδα

A pesar de todo, sigue sonando la misma canción, no por su ritmo tan griego, sino por todo lo que significa.

...Δε ζω χωρίς εσένα ούτε λεπτό
Αγάπη μου, της μοίρας ήταν γραφτό
Θέλω κοντά σου να μείνω
Θέλω σκιά σου να γίνω
Κάθε πληγή ν' απαλύνω
Που σε πονά
Τα βλέφαρά μου να κλείνω
Να με φιλάς και να σβήνω
Θέλω κοντά σου να μείνω
Παντοτινά
Σε νιώθω, σε λατρεύω και σε ποθώ
Κι αν κάποτε σε χάσω θα τρελαθώ
Θέλω κοντά σου να μείνω
Θέλω σκιά σου να γίνω
Κάθε πληγή ν' απαλύνω
Που σε πονά
Τα βλέφαρά μου να κλείνω
Να με φιλάς και να σβήνω
Θέλω κοντά σου να μείνω
Παντοτινά...

Eleftheria Arvanitaki - Thelo konta sou na meino

martes, 8 de septiembre de 2009

París

En su París no había coches, ni los habría nunca. En su París siempre brillaba el sol, el arte se respiraba en la calle, los árboles eran más verdes, el Sena más azul, Ameliè paseaba en moto cerca del Pont Neuf y las calles estaban escritas con los poemas de Baudelaire. Porque en París tampoco podía haber cementerios, entonces sólo puede pensarse que todos los grandes poetas siguen vivos...

martes, 1 de septiembre de 2009

Nunca me ha gustado hacer limpieza "a fondo" porque soy incapaz de tirar nada, por muy inútil que sea. Tal vez por eso no he sido capaz de eliminar todo este blog, porque ha formado una parte grande de mi. Así que simplemente le he quitado el polvo y he dejado todo lo que no he sido capaz de borrar.
Y con las ganas que me han entrado de volver a escribir, ¿quién sabe?, tal vez incluso acabe haciéndolo.

martes, 9 de octubre de 2007

Imaxina.
Imaxina que un día petan á túa porta. Estás soa ou so na casa e túa nai, como ocorre en tódolos contos que che contan antes de durmir, diche que non lle abras a porta a ninguén. Pero é que con cinco anos non lle tes medo a ninguén que poida petar na porta, ou acaso nos debuxos animados ten medo Shin Chan algunha vez? Entón en vez de preguntar quen é, preguntas algo máis útil, cousas que ensinan as películas americanas.
- Vas armado?
E se a resposta é non, xa dá igual que o que estea ó outro lado sexa un lobo vestido con pel de carneiro...

martes, 2 de octubre de 2007

Todo empezó con el ambiente fresco de la mañana. Y siguió con tiempo perdido, pasos perdidos, palabras perdidas... Y apareció: sin la seguridad de que fuese un caballo o un rey (¿o tal vez una sota?) lo que provocó la sensación de que algo estaba cambiando y no podía evitarse.
Un día, y otro, y otro... Sin saber si el tiempo está siendo malgastado o vivido. Sin ninguna sensación clara. Al menos aparentemente.
Porque en el fondo, a menos que vayan acompañadas de algo más, todas las palabras son lo mismo: "words, words, words". Y pensar que a Hamlet lo tacharon de loco por ello. Como a Tom Sponson. Como a todo el que alguna vez se cuestiona más allá de los límites establecidos por no se sabe bien quien. Los límites entre la cordura y la locura nunca están claros. O pueden estarlo en cuanto que unos evitan reconocer la realidad y otros no tienen reparo en proclamarla a grandes voces. Unos sólo repiten palabras, palabras, palabras y otros las acompañan con ideas propias.
Entonces, ¿quién está loco?; y ¿en qué medida sus sensaciones pueden ser reales?

martes, 10 de abril de 2007

Nunca sé cómo empezar una carta. He pensado miles de frases con las que dar comienzo, pero nunca llegué a escribir nada. Esta noche volví a pensar en otro principio (¿por qué siempre de noche?) que se quedó en nada. A veces consigo pensar en cada una de las oraciones que voy a poner, pero no llegan a papel. Tal vez por vagancia o porque por la mañana no me acuerdo o me parece ridículo o quizás porque me falta tiempo.
Tal vez es que no necesito escribir cartas, porque puedo decirte todo lo que quiera. Pero es que quiero que lo tengas, que no se lleve el viento las palabras, sino que permanezcan.
Creo que una con fecha de 2004 dice exactamente lo mismo en latín: "verba volant, scripta manent", sí, estaba ahí, junto a un velero rojo y cristales de arena y cenizas. Y tampoco llegué a dártela nunca...

jueves, 3 de agosto de 2006

Puedo sentir cómo la soledad está ligada a mí, no de forma trágica sino por mi forma de ser, igual que estaba ligada a los Buendía.
Puedo ver reflejados en los ojos negros del coronel Aureliano Buendía mis ojos azules, porque somos la misma persona viviendo en realidades distintas.
También a mi alrededor un Macondo se destruye.

lunes, 19 de junio de 2006





Pena que los recuerdos no puedan guardarse en una cajita de verano...
Pero se oyen unos versos, que recita una voz grave, y que una vez fueron un cuento de rebajas para un pirata...
Existen ilusiones que no se pierden nunca.