sábado, 26 de noviembre de 2005

A veces en medio de tan sólo unos pocos metros hay un vacío más grande que el que separa más de miles de quilómetros. A veces no nos acordamos de que todo tiene que acabar, que no hay nada que dure para siempre.
"Todo se acaba, todo tiene su final", me dijo alguien una vez. Sonreí al oír esas palabras, quizás porque hay momentos o cosas que queremos que se acaben algún día. En mi caso, sonreí quizás porque era lo único que quería escuchar. "pero tú estarás allí para ver todos esos finales, y aunque no siempre te gusten, los recordarás con una sonrisa en la cara, porque un final lleva a un principio y porque nunca te acordarás de un final sin recordar lo bueno que hubo antes".

lunes, 21 de noviembre de 2005


Tan só un soplo de aire é o que me separa neste momento do resto da humanidade.
Ás veces imaxino que os meus pés pisan onde pisaron moitos outros, ou que pode que as miñas pisadas só coincidan coas dunha única persoa que xa non existe ou que está demasiado lonxe.
Ás veces imaxino o que pensará outra persoa cando vexa o que estou vendo eu.
Ás veces deixo de imaxinar para escoitar o aire entre as follas e poder oír o eco dunhas palabras lonxanas destinadas a caer no olvido.
Ás veces tamén imaxino que imaxino.
Imaxino que imaxino que os meus pés pisan onde pisaron outros antes, o que pensará outra persoa ó mirar ó seu arredor, que escoito o aire e que oio palabras estrañas...

miércoles, 31 de agosto de 2005

Mi mente se tranquiliza y se funde con el silencio de la noche mientras escucho una canción que suena a antigüedad...o quizás a viejo. Las notas de un piano olvidado, que no hace mucho aún eran recordadas por una niña en un pequeño rincón del mundo que, con el movimiento de sus dedos sobre las teclas, todavía era capaz de rememorar. La melodía que recuerda al humo de un cigarro cuando se desvanece, quizás por la lentitud o la suavidad. O tal vez por el significado, el toque "película de los años 20" o el olor. Y la poesía, el artista y todo el universo reflejado en unas palabras escritas en un idioma extranjero.

How many roads must a man walk down
Before you call him a man?
How many seas must a white dove sail
Before she sleeps in the sand?
How many times must the cannonballs fly
Before they are forever banned?
The answer, my friend, is blowing in the wind
The answer is blowing in the wind
How many years can a mountain exist
Before it is washed to the sea?
How many years can some people exist
Before they're allowed to be free?
How many times can a man turn his head
And pretend that he just doesn't see?
The answer, my friend, is blowing in the wind
The answer is blowing in the wind
How many times must a man look up
Before he can see the sky?
How many ears must one man have
Before he can hear people cry?
How many deaths will it take till he knows
That too many people have died?
The answer, my friend, is blowing in the wind
The answer is blowing in the wind

Blowin' in the wind, Bob Dylan.

No es esta canción, aunque también suene a viejo y sea poesía, aunque recuerde a una niña intentando buscar respuestas en el viento...

miércoles, 3 de agosto de 2005

La miraba cada mañana al despertarse y era la última que la veía cada noche antes de apagar la luz. Había visto todas sus lágrimas y también las sonrisas. Creció bajo su atenta mirada y también maduró. Ojeó junto a ella toda clase de libros y obras de arte. Observaba cómo los objetos cambiaban de lugar y como iban y venían otros tantos. Los trofeos, la decoración, la tinta caída...Todo cambiaba excepto ella. Desde que la habían colgado en aquella pared sabía que nunca sería reemplazada por nada. Era la luna que iluminaba el pequeño mundo de aquella habitación.

jueves, 3 de marzo de 2005